Χειροτονιτήριος ομιλία κατά την εις Πρεσβύτερον Χειροτονία
και εις Αρχιμανδρίτη προχείρισιν
την 20ην Φεβρουαρίου 2010
Ευχαριστώ, υμνώ και δοξάζω, εν πρώτοις, το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα της Αγίας Τριάδος, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος για όσα ή άπειρος Αυτής εύσπλαγχνία εργάζεται εις εμέ. Η συγκατάβαση του Τριαδικού Θεού εκδηλώθηκε πλουσιοπάροχα σ’ εμένα, ώστε να με εκλέξει εργάτη του αμπελώνος Του, συνεχιστή της παρακαταθήκης του Ιησού Χριστού των Αποστόλων και των αγίων Πατέρων μας.
Άρα αληθή τα συμβάντα περί ημάς και γέγονεν όντως τα γεγενημένα, και ουκ εξηπατήμεθα; Αναφωνώ και εγώ με τη σειρά μου Πανιερώτατε Δέσποτα, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Πραγματικά όχι μόνον χαρά με διακατέχει σήμερα, γιατί αυτό που ποθούσα από την παιδική μου ηλικία να καταξιωθώ να γίνω δηλαδή υπηρέτης του Θεού και του αγίου θυσιαστηρίου Του, γίνεται σήμερα πραγματικότητα, άλλα και δέος, ρίγος και φόβος πλημμυρίζουν την ψυχή μου. Δέος και φόβος γιατί πρόκειται όχι ως διάκονος να βοηθώ στα μυστήρια, αλλά ως ιερεύς πλέον να επικαλούμαι ο ίδιος το Άγιο Πνεύμα και να κατέρχεται στα μυστήρια. Εξουσία που δε δόθηκε ούτε σε αγγέλους, ούτε σε αρχαγγέλους. Πώς θα μπορέσω να τελέσω αυτό το έργο, πώς θα ανταποκριθώ σε τόσο ύψιστο λειτούργημα;
Ακούω την φωνή του ιερού Χρυσοστόμου να μου λέγει ότι θα κριθεί κάποιος, ακόμη και αν δεν επέλεξε ο ίδιος την ιεροσύνη αλλά τον εξανάγκασαν, πόσο μάλλον εγώ που με τόση ευκολία αποδέχθηκα αυτή την κλήση. Τον ακούω επίσης να μου απαριθμεί τις τόσες δυσκολίες και σκοπέλους που έχει να συναντήσει στο δρόμο του ο κληρικός. Παρομοιάζει ο ιερός Χρυσόστομος την ιεροσύνη και τον ιερέα, ως αυτόν που ηγείται στις μάχες, στον πόλεμο και ο ίδιος είναι υπεύθυνος του στρατού, προπορεύεται μπροστά, θέτοντας πρωτίστως σε άμεσο κίνδυνο την ζωή του αλλά και των υπολοίπων. Τον παρομοιάζει επίσης με καπετάνιο που αναλαμβάνει το τιμόνι του πλοίου στις μεγάλες θαλασσοταραχές. Ακούω αυτόν τον άγιο επίσης να μου λέγει ότι πλέον δεν θα κριθείς μόνο για τις δικές σου αμαρτίες, αλλά και για τις αμαρτίες των άλλων.
Ακούω όμως και την φωνή του Χριστού να μας λέγει “ο θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι” Τον ακούω πάλι να λέγει στον Πέτρο και να του αναθέτει, ως ύψιστη απόδειξη της αγάπης του προς τον Κύριο, την διαποίμανση του ποιμνίου Του. “Πέτρε φιλείς με; ποίμαινε τα πρόβατά μου”. Ακούω επίσης τον απόστολο Παύλο και παίρνω θάρρος ότι “ουχ ικανοί εσμέν αφ’ εαυτών, αλλά η ικανότης ημών εκ του Θεού ” . Εμείς ως άνθρωποι δεν μπορούμε να κατορθώσουμε τίποτε από μόνοι μας. Ο ίδιος ο Θεός όμως βρίσκεται δίπλα μας και επιτελεί αυτά που εμείς τον ικετεύουμε.
Αναλογίζομαι τις τόσες αρετές που πρέπει να κοσμούν τον κληρικό και που εγώ υστερώ κατά πολύ σε αυτές. Και πρώτα, την κορυφαία και υψίστη αρετή, που είναι η αγάπη. Αυτό που χαρακτηρίζει και προσδιορίζει το Θεό. Χωρίς αγάπη, ούτε καν χριστιανός μπορεί να ονομάζεται κανείς, πόσο μάλλον να είναι και ιερεύς. Η ποιμαντική μέριμνα και αυτοθυσία για το ποίμνιό του, είναι απόδειξη της τελείας αγάπης του, κατά το πρότυπο του Αρχιποίμενος Χριστου. Η φροντίδα για τον καθένα ξεχωριστά, αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο, για την κατά Θεόν προκοπή του ποιμνίου του.
Επίσης ο κληρικός θα πρέπει να είναι καθαρότερος ακόμη και από τους αγγέλους. Να έχει καθαρό και ανεπίληπτο βίο, για να μπορεί να επιτελεί τα μυστήρια και να ασχολείται με έργο ουράνιο. Επίσης δεν θα πρέπει ο λαϊκός να βρίσκεται πνευματικά ανώτερος από τον ποιμένα του. Πρέπει ο ιερεύς να καταφέρει να επιτελέσει σωστά το έργο του, για να έχει παρρησία μπροστά στον Θεό.
Ο κληρικός πρέπει να έχει κτήμα του την αρετή της ταπείνωσης, που είναι πηγή των δωρεών του Θεού, σε αντίθεση με την υπερηφάνεια και τον φαρισαϊσμό. Δεν πρέπει να κινείται από εμπάθειες και να επιδιώκει εγκώμια και επαίνους από τους άλλους. Ο κληρικός όχι μόνο πρέπει να απέχει από αυτά, αλλά ακόμη και όταν του προσφέρονται, να έχει την δύναμη να τα αγνοεί και να τα παραβλέπει. Μοναδική φροντίδα του ιερωμένου, είναι να αρέσει πρώτιστα στο Θεό, έστω και αν έρχεται σε αντίθεση με την γνώμη του κόσμου.
Θα πρέπει επίσης να είναι γενναίος και δυνατός, ώστε να μην αποκάμνει και να μην απελπίζεται σε δύσκολες καταστάσεις, προκειμένου να διασφαλίσει την σωτηρία των πλανωμένων. Ως συνέχεια αυτών, είναι να έχει την δύναμη να είναι ηγέτης και να καθοδηγεί το ποίμνιο του σωστά. Να μην είναι ουραγός των καταστάσεων, αλλά να καινοτομεί και να ορθοτομεί σωστά, πάντα προς το πνευματικό συμφέρον του ποιμνίου του.
Τέλος εκτός των άλλων θα πρέπει να κοσμείται από πνευματικά χαρίσματα. Να έχει επαρκείς γνώσεις περί θεολογικών θεμάτων, αλλά και γνώσεις για το ευρύτερο επιστημονικό πεδίο, απέχοντας συνάμα από κάθε τι που έρχεται σε αντίθεση με το σχήμα του. Ο κάθε κληρικός να έχει την δύναμη του λόγου και του κηρύγματος. Γιατί με τον λόγο, μπορεί να διορθώσει αυτούς που σφάλλουν και στην προσωπική τους ζωή αλλά και στα δόγματα της πίστεως. Μέριμνά του ακόμη, ο συνεχής αγώνας για περαιτέρω κατάκτηση γνώσεων και βελτίωση στην ομιλία και το κήρυγμα.
Πρέπει ο ιερέας επίσης να είναι σε όλα πρότυπο για τους συνανθρώπους του. Χίλια λόγια και ομιλίες δεν επιτυχαίνουν αυτό που μπορεί να κάνει μία πράξη. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του μαθημένος έτσι ώστε να μήν πιστεύει στα αυτιά, όσο στα μάτια. Προσέχουν περισσότερο τις πράξεις και την όλη στάση του ιερέως, παρά τα λόγια.
Ηχούν στα αυτιά μου τα λόγια που επαναλάμβανα κάθε φορά ως διάκονος “ούτω λαμψάτω το φώς υμών έμπροσθεν των ανθρώπων όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς”. Τα καλά ή κακά έργα του ιερέως είναι αιτία δοξασμού ή περιφρόνησης του Θεού. Αλήθεια πόση ευθύνη μάς αναλογεί;
Ακόμη αν ο απόστολος Παύλος εκφράζοντας ο ίδιος τους φόβους του ότι “άλλοις κηρύξας, ο ίδιος αδόκιμος γένομαι” πόση ανησυχία πρέπει να μας διακατέχει εμάς που δεν μπορούμε να συγκριθούμε προς την αγιότητα και το έργο που επέδειξε ο ίδιος; Έχοντας υπόψη αυτά, ο ιερέας δεν πρέπει ποτέ να επαναπαύεται.
Εκφράζω δικαίως, νομίζω τους φόβους και τις ανησυχίες μου Πανιερώτατε, γιατί αν οι απόστολοι και οι πατέρες που υπερέβαλλαν κατά πολύ στην αγιότητα, φοβόντουσαν και στέκονταν με δέος μπροστά σε αυτό το λειτούργημα, πόσος φόβος πρέπει να διακατέχει την δική μου αναξιότητα;
Έχοντας όμως εσάς ως πνευματικό μου πατέρα και οδηγό, στηρίζοντας τις ελπίδες σε σάς αλλά και στο Θεό, θα προσπαθώ «όση μοι δύναμις» να ανταποκριθώ στα καθήκοντα και στις υποχρεώσεις μου και ενώπιον Θεού και ενώπιον των ανθρώπων. Του Θεού συνεργούντός και με τις ευχές σας, θα υπηρετώ την Μητρόπολη Πάφου ως λειτουργός των μυστηρίων, προσφέροντας την Χάρη και τις δωρεές του Θεού στους συνανθρώπους μου. Θα υπηρετώ τους ανθρώπους όπως ο ίδιος ο Κύριος μας δίδαξε, με ταπείνωση και αυταπάρνηση. Ως Θεολόγος παράλληλα θα υπηρετήσω ως διάκονος του κηρύγματος που τόσο έχει ανάγκη η επαρχία μας. Θα στηρίζω τους χριστιανούς στην πίστη και θα τους προστατεύω από τα πλοκάμια των αιρετικών, που έρχονται ως λύκοι άρπαγες με ένδυμα προβάτου. Αφουγκραζόμενος τις αγωνίες σας για το εθνικό μας θέμα, θα αγωνίζομαι και εγώ για τα δίκαια αυτού του τόπου. Ο φόβος να είμαστε οι τελευταίοι Έλληνες και χριστιανοί κάτοικοι σε αυτό το νησί, είναι προφανής. Είναι χρέος προς το Θεό και την πατρίδα αυτός ο τόπος να μείνει ελληνικός και χριστιανικός. Γενικά όμως Πανιερώτατε θα είμαι πιστός διάκονος σε κάθε κέλευσμα δικό σας, ώστε να έχετε κοντά σας, στο πραγματικά δύσκολο έργο σας, ένα συνεργάτη και βοηθό.
Άπειρες ευχαριστίες εκφράζω στους κατά σάρκα γονείς μου που μου έδωσαν το ζείν, αλλά και με ανέθρεψαν μέσα στα νάματα του χριστιανισμού. Τους ευχαριστώ τόσο αυτούς όσο και τα αδέρφια μου που παρευρίσκονται πάντα δίπλα μου και με στηρίζουν στον δύσκολο αυτό αγώνα και λειτούργημά μου. Ευχαριστώ τους κατά καιρούς πνευματικούς μου Πατέρες οι όποιοι ως γνήσιοι ποιμένες με καθοδήγησαν στην κατά Θεόν ζωήν και όλους τους εν Χριστώ αδελφούς, τόσο τους κληρικούς όσο και τους λαϊκούς, οι οποίοι παρευρίσκονται σήμερα σε αυτό τον ιερό χώρο και ενώνουν τις προσευχές τους για την “εξ ύψους βοήθειαν”. Παράλειψή μου θα ήταν να μην ευχαριστήσω όσους εργάζονται στη Ιερά Μητρόπολη Πάφου με τους οποίους συνεργάζομαι και για την ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση που δείχνουν στο πρόσωπό μου.
Όλως ιδιαιτέρως ευχαριστώ τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ. Χρυσόστομο, που παρευρίσκεται και συμπροσεύχεται από το άγιο βήμα μαζί μας σήμερα, για την στήριξή που μου παρέσχε από τα πρώτα βήματά της θρησκευτικής μου πορείας μέχρι σήμερα. Ως μητροπολίτης Πάφου με παρέλαβε στη Μητρόπολη, και μερίμνησε τόσο για τη φοίτησή μου στην Ιερατική Σχολή όσο και για τις σπουδές μου στην Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης
Τέλος ευχαριστώ εσάς Πανιερώτατε για τα όσα μού προσφέρατε, ώστε να είμαι σε θέση να ανταποκριθώ στις σύγχρονες ανάγκες της Εκκλησίας. Ευχαριστώ, γιατί καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών μου ήσασταν δίπλα μου με στηρίζατε, με νουθετούσατε και με ενθαρρύνατε. Γιατί τέλος ως διάκονος κοντά σας, έμαθα και διδάχθηκα πολλά, τόσα όσα χρειάζονται για να με στηρίζουν στον δύσκολο αγώνα που αναλαμβάνω από σήμερα. Πρώτα και πάνω από όλα όμως, διδάχθηκα από εσάς την αγάπη και την ταπείνωση. Στο πρόσωπό σας βρήκα ένα άξιο ιεράρχη με αρχές, αρετές και χαρίσματα όσο σπάνια στις μέρες μας. Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής Πανιερώτατε, γιατί είστε για μένα πατέρας, οδηγός και καθοδηγητής στο δρόμο μου. Εύχομαι υιικά εις έτη πολλά και ευλογημένα να σας χαρίζει ο Θεός. Εύχεσθε για την κατά Θεόν προκοπή μου και να χαρίσει και σε μένα ό Κύριος άνεπίληπτη την διακονία μου, ούτως ώστε να δοξάζεται το μεγαλοπρεπές Όνομα τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πρεσβείαις τής Θεοτόκου και πάντων των Αγίων. Αμήν.
